Özet:
Erken yaşta ve zorla yapılan evlilikler, sadece bireylerin hayatını değil, toplumsal yapının kendisini derinden şekillendiren çok katmanlı bir sosyal olgudur. Bu çalışma, evlilikleri salt bir zorunluluk ya da kültürel gelenek olarak değil, sembolik etkileşimcilik kuramının ışığında, bireylerin anlam dünyalarında inşa edilen, toplumsal cinsiyet rolleriyle iç içe geçmiş bir süreç olarak ele almaktadır. Şanlıurfa örneğinde, erken yaşta evlilikler genç bireylerin kimliklerini, rıza ve zorlamanın sınırlarında şekillendirirken; ataerkil düzenin baskın normları, “kadınlık” ve “erkeklik” sembolleriyle yeniden üretilmektedir. Araştırma, 31 katılımcıyla gerçekleştirilen derinlemesine görüşmelerle yürütülmüş ve tematik analiz yöntemiyle veriler çözümlenmiştir. Bu yöntem, evliliklerin toplumsal cinsiyet temelli anlamlarının ve zorlayıcı sosyal mekanizmaların açığa çıkarılmasını sağlamıştır. Sonuç olarak tez, erken yaşta ve zorla evliliklerin yalnızca toplumsal bir pratik değil; aynı zamanda bireylerin gündelik yaşamında sürekli olarak yeniden üretildiği, direnç ve uyum arasında gidip gelen dinamik bir sembolik alan olduğunu ortaya koymaktadır.
