Abstract:
Sunulan çalışmanın amacı tavuklarda tarsometatarsal kırıklarda semisirküler eksternal fiksatör ile sirküler eksternal fiksatörün kullanılabilirliğini klinik biyomekanik ve histopatolojik yöntemlerle tespit ederek her 2 yöntemin birbiriyle olan üstünlüklerini değerlendirmektir. Çalışma materyalini 20 tavuk oluşturdu ve gruplar rastgele seçildi. Birinci grupta bulunan 10 tavuğa semisirküler eksternal fiksatör, 2. grupta bulunan 10 tavuğa ise sirküler eksternal fiksatör uygulandı. Sol tarsometatarsal kemiğin orta diyafizer bölgesinde transversal kırık oluşturuldu. Schanz pinleri kullanarak semisirküler ve Kirschner telleri kullanarak sirküler konfigürasyonların kurulumu yapıldı. Fiksatör iskeleti oluşturulduktan sonra epoksi resin ile kaplandı. Operasyon sonrası tavukların 8 hafta süreyle radyografik kontrolleri ile klinik takipleri yapıldı. Sekiz hafta sonunda anestezi eşliğinde konfigürasyonlar uzaklaştırılıp tüm tavuklar sakrifiye edildi. Sakrifiye işleminin ardından alınan örnekler biyomekanik testler ve histopatolojik analizlerle değerlendirildi. İyileşme sürecinde yapılan klinik gözlemlerde 1. grupta yer alan tavuklarda topallık skorunun ilk haftalarda yüksek olduğu belirlenirken 2. grupta yer alan tavuklarda ilk haftalarda topallık skorunun düşük olduğu gözlendi (p0,05). Basma ve eğilme testinin sonuçları, semisirküler ve sirküler eksternal fiksatör yöntemlerinin tarsometatarsal kemik kırığı iyileşmesinin 8. haftasında basma ve eğilme kuvvetlerine xi karşı iyi bir eksenel direnç sağladığını gösterdi (p>0,05). Histopatolojik incelemede grupların tamamına yakınında kırık hattında tam iyileşme gözlemlendi. İyileşme süreci ve iyileşme büyüklüğü bakımından gruplar arasında önemli bir farklılık görülmezken verilerin istatistiksel analizinde yangı grupları arasında anlamlı farklılık bulundu (p
