Özet:
Güvenlik, kâinat olduğu günden beri insanların elde etmek için çalıştığı nimetlerin başında yer almaktadır. Güvenlik, insanların ve toplumların elde etmeye çalıştığı, varlığıyla övündüğü zaruri bir durumdur. Güvenlik denilince sadece malın, canın, ırzın, emniyet ve askeri teşkilatın failiyetleri anlaşılmamalıdır. Aksine güvenlik, psikolojik anlamda korku, ümitsizlik ve sindirmekten uzak olmayı da içine alan geniş ve derin anlamlara sahip olan bir kavramdır. Toplumlar, güvenlik problemlerini hallettikleri ölçüde düşünceleri, kültürleri ve üstünlükleri mümkün olur ve hayatın bütün alanlarında ilerleme ve gelişme kaydederler. İslam dini zarûrât-ı hamse olarak bilinen canın, malın, aklın, ırzın ve dinin korunması amacıyla güvenlik esasına önem vermiş ve bu beş esasın korunması kapsamında bu esastan yararlanmıştır. Sosyal hayatın problemsiz devam etmesi toplumda güvenlik ve barışın mevcudiyetine bağlıdır. Hatta sağlam bir tolumun meydana gelmesi için barışın ve güvenin zorunlu olduğu akl-ı selim sahibi insanların kabul ettiği tartışmasız bir gerçektir. Bu sebepten dolayı barış ve güvenlik ile zarûrât-ı hamse arasındaki ilişki açıkça ortaya çıkmaktadır. Zira zarûrî olan bu beş esasın varlığı, güvenlik ve barışın varlığına; yokluğu da bu iki unsurun yokluğuna bağlıdır. Öte taraftan bu iki unsurun yok olması insanların maslahatlarının temininin yok olması demektir. Zira genel itibarıyla zarurat-ı hamsenin korunması bağlamında meydana gelmesi beklenen maslahatın mümkün olması bu iki unsurun varlığına bağlıdır. Kaldı ki ictimaî, iktisadî, ahlakî ve cezaî hukuk faaliyetlerinin eksiksiz ve kesintisiz devam ettirilmesi, barış ve güvenliğin mevcudiyetine bağlı olduğu tartışmasız bir gerçektir. Bu çalışmada savunma, barış ve genel güvenlik kavramları yer almaktadır. Birtakım emniyet ve askeri tedbirlerle meydana gelen güvenlik tedbirlerinin fikri, iktisadi, hukukî ve siyasi yapılanmanın esasını teşkil etmesi, başta Hz. Peygamber olmak üzere hulefâ-yi râşidîn döneminde gerçekleştiğine vurgu yapılacaktır. Araştırma kapsamında kanıt olarak başta Kur’ân ve sünnet olmak üzere sahâbe uygulamalarına müracaat edilecek ayrıca siyer, tarih, fıkıh ve fıkıh usulünün gerek kadim gerekse muasır kaynaklarından istifade edilecektir.
