Türkiye ve AB tarım sektöründe izlenen üretim-istihdam politikaları ve üyelik yolunda Türkiye'nin izlemesi gereken olası stratejiler / Current production-employment policies in Turkish and European farm sectors and possible strategies to be adopted by Turkey for the EU membership

Abstract

Üretim ve istihdamda başarıya güçlü ve sürekliliği sağlanmış bir ekonomi ile ulaşılabilir. Bu durum tarımsal üretim ve istihdam içinde geçerlidir. Güçlü ekonomilerin temeli ise çağdaş ve sürdürülebilir tarım politikalarından geçer. Artık tüm politik süreçler gibi tarımsal üretim ve istihdam politikaları da uluslar üstü kuralların ve düzenlemelerin etkisi altındadır. Küreselleşme süreci ile birlikte dünya ekonomik ve ticari iklimi, korumacı politikaları geride bırakarak, ortak kuralların uygulandığı bir yapıya doğru çevrilmekte ve bu süreç global politikalarla derinleştirilmeye çalışılmaktadır. Tarımda da aynı süreç söz konusudur. Uluslararası sistemde geçerli olan ve tarım politikalarını yönlendiren Dünya Ticaret Örgütü, dolayısıyla Dünya Tarım Örgütü tarım anlaşması kararları ve AB Ortak Tarım Politikaları, tüm ülkeler gibi ülkemizi de yakından ilgilendirmektedir. Türkiye'de tarımsal yapıda nitel ve nicel değişmeler yaşanmaktadır. Değişimler ulusal politika önceliklerinden çok, uluslararası politik gereklere göre biçimlenmektedir. Kısaca global tarım politikaları düzenleyici bir tarzda ülkelerin tarım politikalarına yön vermektedir. Günümüzde küreselleşme sürecinde teknolojik gelişmeler ve uluslararası ticaretteki gelişmeler üretimin talep doğrultusunda gerçekleşmesini sağlayacak politika önlemlerinin alınmasını ve bilgi akışının sağlanmasını gerektirmektedir. Türkiye de bu süreci yakalamak için uzun vadeli bir tarım stratejisi oluşturmuş ve bu konsept içerisinde tarımsal üretim ve istihdamı aşama aşama gerçekleştirmeye çalışmaktadır. Türkiye tarım stratejinin amacı; kaynakların etkin kullanımıyla ekonomik, sosyal, çevresel ve uluslararası yükümlülükler çerçevesinde kalitesi yüksek ve sürdürülebilir bir tarım sektörünün oluşturulmasıdır. AB tarımında izlenen üretim- istihdam politikaları, Ortak Tarım Politika'larının bir sonucudur. Avrupa Birliği Ortak Tarım Politikası ise uygulanan politikalar içinde en kapsamlı ve karmaşık olanıdır ve bu politikalar zaman içerisinde değişime uğramışlardır. Ülkemizin tarım politikalarında ki doğrultu, sorunlarımızın içeriğinde gizlidir. Bu sorunlar; yatırımı gerçekleştirmede sermaye, uygulamada eğitilmiş insan, sürdürülebilir üretim teknikleri ve pazarlamadır. Ülkemiz tarım sektörünün avantajları; ülkenin büyüklüğü ve konumu, yeraltı ve yerüstü su kaynaklarının yeterliliği ile dinamik nüfus yapısıdır. Dezavantajlarımız ise eğitim yetersizliği, tarım arazisinin aşırı parçalanmış olması ve geleneksel tarım uygulamalarıdır. Tarımda bir geçiş dönemi süreci yaşamaktayız ve bu durum tarımsal sorunsalın en önde gelen nedenidir. Ülkemiz özellikle verimlilik ve rekabet gücünün artmasına imkân verecek etkin makine ve teknoloji kullanımı, kırsal ve tarımsal altyapının ve tarım işletmelerinin yapısının iyileştirilmesine ve tarım ürünleri fiyatlarının topluluk ve dünya fiyatlarına yaklaşmasına imkân verecek politikalara ağırlık vermek durumundadır. It is possible to reach the success in production and employment by a strong and sustainable economy. This is also true for agricultural production and employment. Strong economies necessitate contemporaneous and sustainable agricultural policies. Agricultural production and employment policies as well are affected by international rules and regulations as all political processes. With globalization world economics and trade are becoming a system in which common regulations are in effect, and this process is now deepened using global policies. The same applies in agriculture as well. World Trade Organization, effective internationally and directing global agricultural policies, thereby the decisions made in accordance with the WTO Agricultural Agreement and EU common agricultural policies highly concern our country as well as all other countries. Both qualitative and quantitative changes are due in Turkey?s agricultural structure. These changes shape up according to international policy necessities rather than to national policy priorities. In short, global agricultural policies lead national agricultural policies in the manner of regulator. In the course of globalization, technological and global trade developments necessitate taking policy measures to allow for demand-oriented production and the provision of information flow. To catch up with this progression, Turkey has developed a long term agricultural strategy and, within this concept, made an attempt to realize gradually agricultural production and employment. The objective of Turkey?s agricultural strategy is to create an environment for the formation of a high quality and sustainable agricultural sector under the framework of economic, social, environmental, and international obligations through efficient resource allocation. EU agricultural production and employment policies are a result of common agricultural policies. EU common agricultural policy is the one most comprehensive as well as complicated among the policies applied and these policies have changed in the course of time. The direction of our national agricultural policies is hidden in the content of our problems. These problems include capital for investments, practically educated human capital, sustainable production techniques and marketing. The advantages of our nation?s agricultural sector include the size and location of our country, the adequacy of surface and subsurface water resources and the dynamic population structure. Our disadvantages are inadequate education, overdivision of farmland and conventional farming techniques. We have been undergoing a transition period in agriculture and this situation is the leading cause of agricultural problematics. Turkey is now in a position to promote policies which allow especially for a) increases in productivity gains and rivalry power, b) improvements of rural/agricultural infrastructure as well as farm enterprise structure, and c) provisions of reducing the unfavorable price gap between domestic and foreign farm products